2. Πολυεύσπλαχνος Πατέρας
Η πιο μεγάλη χαρά
για ένα παιδί είναι να έχει καλούς
γονείς. Η τρυφερή μητρική αγάπη της μάνας και η στοργική προστατευτική παρουσία
του πατέρα είναι ό,τι πιο ωραίο μπορεί
να έχει σ’ αυτή τη ζωή ένα παιδί. Μόνο ένα ορφανό παιδί μπορεί να ζήσει τη
δυστυχία, από την έλλειψη τέτοιων γονιών.
Την ίδια, όμως,
δυστυχία νιώθουν και οι άνθρωποι εκείνοι που νομίζουν, πως είναι ορφανοί από
την παρουσία ενός επουράνιου Θεού Πατέρα. Πόσοι άνθρωποι, αλήθεια, νιώθουν
θλίψη και στεναχώρια, επειδή, εξαιτίας των αμαρτιών τους, νομίζουν ότι ο Θεός
δεν τους αγαπά, αλλά είναι έτοιμος να τους τιμωρήσει και να τους κολάσει για τα
λάθη και τα αμαρτήματα που έκαναν ή κάνουν!
Είναι, όμως, αυτό
αλήθεια; Είναι ο επουράνιος Θεός Πατέρας μας, τόσο σκληρός, κακός και τιμωρός,
όπως θέλει ο σατανάς να τον παρουσιάζει στους ανθρώπους;
Όχι, χίλιες
φορές όχι. Απεναντίας είναι
ο πιο τρυφερός, στοργικός και ΠΟΛΥΕΥΣΠΛΑΧΝΟΣ ΠΑΤΕΡΑΣ, που με
μητρική αγάπη λατρεύει όλα Του τα παιδιά, όπως μια μάνα το μωρό της.
Είναι ο μόνος
Πατέρας που μεταχειρίζεται κάθε μορφή αγάπης και παιδαγωγίας, προκειμένου να
βρεθούν μια μέρα όλα τα παιδιά Του στο ουράνιο Βασίλειο που έφτιαξε γι’ αυτά.
Είναι ο μόνος
Πατέρας, που για χάρη όλων των παιδιών Του, για να μη μπορεί να έχει πάνω τους
δεσμευτική εξουσία ο δόλιος σατανάς, έστειλε τον μονογενή Υιό Του να σταυρωθεί
και με τη θυσία Του να ανοίξει τις πύλες του Παραδείσου για όλους τους
αμαρτωλούς.
Το μόνο που ζητά από
όλους μας είναι να τον πιστέψουμε σαν Δημιουργό της ύπαρξης μας, να τον
αγαπήσουμε σαν Πατέρα της ψυχής μας και να τον εμπιστευτούμε, όπως εμπιστεύεται
ένα μωρό τη γλυκιά του μανούλα.
Αυτό είναι το
υπέρτατο μυστικό, για να είμαστε χαρούμενοι και ειρηνικοί σ’ αυτή τη γη!
Ο Χριστός παρηγορεί τον μετανοημένο αμαρτωλό
Κάποιος νέος πέρασε
το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του με πολλές αμαρτίες και ασωτίες. Κάποια στιγμή,
όμως, μετάνιωσε τόσο πολύ για τα μεγάλα και αισχρά αμαρτήματα που έκανε, ώστε
αποφάσισε να φύγει από τον κόσμο και να γίνει μοναχός. Κάθε μέρα έκλαιγε πικρά
για τις πολλές αμαρτίες του και δεν μπορούσε να παρηγορηθεί.
Μια νύχτα,
παρουσιάστηκε στον ύπνο του ο Ιησούς, περιτριγυρισμένος από ουράνιο φως, πήγε
κοντά του και του λέει:
-Τι έχεις, παιδί
μου, και κλαις με τόσο πόνο; τον ρώτησε με την γλυκιά φωνή Του.
-Κλαίω, Κύριε μου,
γιατί έπεσα σε πολλά αμαρτήματα, είπε με απελπισία ο αμαρτωλός.
-Ω, τότε σήκω!
-Δεν μπορώ μόνος
μου, Κύριε.
Άπλωσε τότε το θεϊκό
Του χέρι ο Βασιλιάς της αγάπης και τον βοήθησε να σηκωθεί. Εκείνος, όμως, δεν
σταμάτησε να κλαίει.
-Τώρα γιατί κλαις;
-Πονώ, Χριστέ μου,
γιατί σε λύπησα. Ξόδεψα τον πλούτο των χαρισμάτων Σου σε ασωτίες.
Έβαλε τότε με στοργή
το θεϊκό Του χέρι ο φιλάνθρωπος Κύριος μας πάνω στο κεφάλι του πονεμένου
αμαρτωλού και του είπε:
-Αφού για Μένα πονάς
τόσο πολύ, εγώ έπαψα πια να λυπάμαι για τα περασμένα.
Ο νέος σήκωσε το
βλέμμα του, για να ευχαριστήσει τον Σωτήρα του, μα Εκείνος δεν ήταν πια εκεί.
Στη θέση που πατούσε είχε σχηματιστεί ένας πελώριος ολόφωτος Σταυρός.
Λυτρωμένος πια από το βάρος της αμαρτίας, γονάτισε και τον προσκύνησε.
Με ευγνωμοσύνη στη
ψυχή, ύστερα από το όραμα εκείνο, κατέβηκε πάλι στην πολιτεία ο νέος, για να
γίνει ο πιο θερμός κήρυκας της μετανοίας, αλλά και της άπειρης ευσπλαχνίας του
Κυρίου μας.
Με τα λόγια του και
την μεγάλη αγάπη που είχε στο Θεό, βοήθησε πάρα πολλά παραστρατημένα παιδιά, να
αφήσουν την αμαρτία και να έλθουν κοντά στο Θεό.
Υπομονή και επιμονή στον αγώνα
Όταν ο άνθρωπος αποφασίσει να μετανοήσει για τα λάθη του
και να επιστρέψει στην αγκαλιά του επουράνιου Πατέρα του, ο σατανάς θυμώνει
πολύ. Προσπαθεί τότε με κάθε τρόπο, να ρίξει τον άνθρωπο αυτό στην απελπισία ή
να τον πείσει ότι δεν υπάρχει πλέον γι’ αυτόν σωτηρία.
Τότε χρειάζεται πολύ υπομονή και επιμονή στον ωραίο
αυτόν αγώνα για τη σωτηρία του.
***
Ένας νέος, παρασυρμένος από την τρομερή δύναμη της κακιάς
συνήθειας, έπεφτε τακτικά σε βαρύ σαρκικό αμάρτημα. Δεν εγκατέλειπε, όμως, τον
αγώνα. Μετά από κάθε πτώση μετάνιωνε για το λάθος του και με δάκρυα παρακαλούσε
τον Θεό με αυτά τα πονεμένα λόγια:
-Κύριε, σώσε με, είτε θέλω, είτε δεν θέλω. Εγώ σαν
χωματένιος που είμαι, τραβιέμαι εύκολα από τη λάσπη της αμαρτίας. Εσύ, όμως,
έχεις την δύναμη να με εμποδίσεις. Δεν είναι θαυμαστό, Θεέ μου, αν ελεήσεις τον
δίκαιο, ούτε να σώσεις τον ενάρετο, γιατί αυτοί είναι άξιοι να γευτούν την
αγάπη Σου. Σε μένα τον αμαρτωλό, δείξε Κύριε την φιλανθρωπία Σου και το έλεος
Σου και σώσε με, με θαυματουργικό τρόπο γιατί, παρά την μεγάλη μου αθλιότητα,
σε Σένα μόνο καταφεύγω ο δυστυχής!
Αυτά έλεγε με συντριβή ο νέος και όταν κυριευόταν από το
σατανικό πάθος του, αλλά και όταν ήταν ήρεμος.
Κάποια μέρα, που είχε νικηθεί πάλι από το πάθος του, ύστερα
από αγωνιώδη αντίσταση, γονάτισε και επανέλαβε τα ίδια λόγια, χύνοντας πολλά
δάκρυα μετανοίας.
Η ακατανίκητη ελπίδα του στη θεϊκή ευσπλαχνία ερέθισε τόσο
πολύ τον διάβολο, ο οποίος παρουσιάστηκε αμέσως μπροστά του και όλος κακία του
είπε:
-Άθλιε, δεν νιώθεις λίγη ντροπή, όταν με τέτοια χάλια
τολμάς να προσεύχεσαι και να παίρνεις στο στόμα σου του Θεού το όνομα; Μάθε μια
για πάντα, πως για σένα δεν υπάρχει σωτηρία.
Ο γενναίος αγωνιστής δεν φοβήθηκε, ούτε έχασε την ελπίδα
του, όπως περίμενε ο διάβολος.
-Μάθε και συ, του αποκρίθηκε θαρρετά, ο αγώνας μου είναι
σαν το σιδηρουργείο. Μια σφυριά δίνεις και μια παίρνεις. Δεν θα πάψω να σε
πολεμώ με την μετάνοια και την προσευχή, ώσπου να βαρεθείς να με πολεμάς εσύ με
την αμαρτία.
-Έτσι λοιπόν; φώναξε ο διάβολος με κακία. Από δω και μπρος
παύω να σε πολεμώ, για να μην αυξηθούν τα βραβεία της υπομονής σου και αμέσως
έγινε άφαντος.
Από τη στιγμή εκείνη έπαψε και ο πόλεμος του σατανά στο
νέο. Εκείνος, όμως, δεν έπαψε ούτε μια στιγμή να προσέχει τον εαυτό του και
έκλαιγε συχνά σαν θυμόταν τα σφάλματα του.
Προφάσεις εν
αμαρτίαις
Ο αγώνας για την σωτηρία μας είναι ο πιο υπέροχος αγώνας,
που κάνουμε κατά την διάρκεια της επί γης ζωής μας.
Είναι ο μόνος αγώνας που κάνει τους αγγέλους να χαίρονται
και τον Θεό Πατέρα να μας καμαρώνει. Είναι, όμως, και ο μόνος αγώνας που τρομάζει τον σατανά, αφού
τον διώχνει μακριά μας και δεν του επιτρέπει να έχει πλέον εξουσία πάνω μας.
Ο μόνος τρόπος για να μας ξανακερδίσει, είναι να
δημιουργήσει σύγχυση σπέρνοντας διάφορους πονηρούς λογισμούς στο νου μας.
Οι λογισμοί αυτοί είναι κυρίως δύο ειδών. Είναι λογισμοί αμφιβολίας για την αγάπη και
την ευσπλαχνία του Θεού σε μας και δεύτερον διάφορες πονηρές προφάσεις, προκειμένου
να μας αποτρέψει ή τουλάχιστον να μας καθυστερήσει από το ιερό Μυστήριο της
Εξομολόγησης. Μερικές απ’ αυτές είναι:
¨ Γιατί να πω τα
αμαρτήματα μου στον παπά και δεν τα λέω καλύτερα στην εικόνα του Χριστού;
¨ Γιατί να πω τα
αμαρτήματα μου στον ιερέα, αφού και αυτός είναι αμαρτωλός;
¨ Έχω ακόμα καιρό για
να μετανοήσω, και άλλα.
Τις σατανικές αυτές προφάσεις μπορούμε να αντικρούσουμε αν σκεφτούμε πως:
¨ Την εξουσία της
συγχώρεσης των αμαρτιών μας δεν την έδωσε ο Κύριος μας στις εικόνες
αλλά στους Αποστόλους Του και στους διαδόχους τους. (Ιωάν. κ΄22-23)
¨ Η σωτηρία μας δεν
εξαρτάται από την ηθική ποιότητα του ιερέα, αλλά μόνο από τη χάρη του αγίου
Πνεύματος, που αυτός μεταδίδει μέσα από το ιερό Μυστήριο της Μετανοίας και
Εξομολογήσεως. Ένα τριαντάφυλλο ποτέ δεν χάνει το άρωμα του, αν το κρατά ένας
αμαρτωλός ή ένας άγιος.
¨ Ποιός ξέρει τί
μπορεί να μας συμβεί την επόμενη στιγμή ή μέρα;
Η αναβολή είναι επικίνδυνη και δυνατό όπλο στα χέρια του
σατανά.
***
Είθε ο Θεός να χαρίζει σε όλους μας
βαθιά, εγκάρδια και ειλικρινή
μετάνοια.
Είναι η πολύτιμη σκάλα για τον
Ουρανό και για τον Παράδεισο!
